سفر اسل ( عسل ) محله

اسل محله esel mahalle، روستایی است از توابع بخش خرم‌آباد شهرستان تنکابن در استان مازندران ایران، به اشتباه توسط افراد غیر بومی "عسل محله" خطاب می شود.
این روستا در دهستان دوهزار قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۳۴ نفر (۱۱خانوار) بوده‌است

: سلام دوستان. سفر دو روزه به “اسل محله” نیز انجام شد. عکسهایی که گرفتم رو تو همین روزها قرار میدم

: جای همگی دوستان در سفر “اسل محله” خالی بود. این عکس بعد از یک کوهنوردی تقریبا طاقت فرسا قبل از ورود به دشت دریاسر گرفته شد

: گرفتن این عکس داشت به قیمت جون من تموم میشد. خدا رحم کرد ماشین نزد کله من بره :)) … من سمت چپ عکس هستم .. اون پایین

: به ابتدای جاده خاکی که رسیدیم، میدل باس گفت نمیتونه بیاد بالا و ما خودمون رفتیم. البته میتونست بره هاا ، ناز کرد :))

: همیشه یادتون باشه که اوایل شروع کوهنوردی رو اروم شروع کنید تا بدنتون بعد از 20 دقیقه گرم بشه

: خسته و کوفته، به روستای اسل محله که رسیدیم، برای صبحانه زیر سایه نشستیم و خوردیم و کیف کردیم

: سپس دوباره به راهمون ادامه دادیم. توی این روستا فهمیدیم که اسم این محل “استخر محله” بوده، بعد میشه “اسل محلیه” و بعد حتی بهش “عسل محله” هم میگن. تابلوی کوچه ها هم عسل نوشته که اشتباهه

: مهدی (سمت چپ) آخرین نفر میومد تو کل مسیر. تو کوه نوردی استادی هست برا خودش

: همه که تجهیزات خفن نداشتن. مجتبی این مدلی وسایلش رو اورد بالا

: کم کم وارد جنگل شدیم با یک شیب زیاد … دروغ چرا ؟ جونمون در اومد !!!

: این مانی هست. برنامه رو مانی چید و منم با یه گروه بهش ملحق شدم. الحق که پیشنهادش برای این منطقه عالی بود

: بعضی جاها هم یه خستگی در میکرد … اینجوری … کلی بار داشت میاورد بالا … البته واسه ما سخته، واسه اون خاطرس :))

: اینجا مانی داره میگه اون بالا یه دو راهی هست، هر کدوم رو دوس داشتید برید … آره دیگه، دموکراسی به این میگن :دی

: واااای سوووسک

: مانی خیلی خفنه !! قبلنا هر هفته برنامه میزاشت. پارسال همش درگیر کارای ازدواجش بود و کمرنگ شده بود. امسال برنامه هاشو با حضور همسرش با قدرت شروع کرد

: ازاین کلاها بزارید گوشاتون نسوزه

: اینجا مهدی داره نفرات آخر گروه رو چپ چپ نگا میکنه … از دستشون چه هااا که نکشید. مجبور بود ته صف بیاد اگه کسی غش کرد با خاک انداز جمش کنه

: تقریبا اون بالا مالا ها که رسیده بودیم، خیلی خوشگل شده بود. یه ابشار هم اونور دیدیم. رودخونه هم غرش میکرد .. اصن یه وضعی

: این عکس رو ببرید تو کلاسای عکاسیتون بدین. به عنوان عکس مفهومی از مرگ !!! اوندفه یکی بهم پیام داد از این عکسا میخاس. اینو برا همین گرفتم

: بعد از اینکه جونمون در اومد، رسیدیم به جاهای صاف … خارجیا میگن … نو مانی ، نو هانی … :))

: آخ آخ نگم براتون از قشنگیاش … وایسید مونده هنوز. من یکم به کارام برسم بقیه عکسا رو میدم سر فرصت

: اینجا همه واقعا خسته بودن. واقعا بالا اومدن تو این مسیر با این بارهای سنگین طاقت فرسا بود. با یه عکس دسته جمعی، خستگی همه در رفت (الکی مثلا شما هم باور کنید!!)

: این خواهران عزیز دوس داشتن ازشون عکس بگیرم. خوب منم گرفتم … فقط مشکل این بود که من سعی میکنم متفاوت باشم … این شد که اینجوری شد :دی

: کم کم داشت اصل داستان شروع میشد. الان شما این آب رو میبینی و فکر میکنی جون میده واسه شنا … دقیقا مشکل ماها اینه که خیلی ساده انگاریم !! … آبش خیلی یخ بود !!

: اولش فک کردیم دوباره دیر رسیدیم به منطقه و گلها رو گاو خورده !! ولی کم کم دوباره خوشحال شدیم :) یه چیزایی از دور دیدیم که باعث شد پاهامون بیشتر جون بگیره

: ترکیب رنگها … برف و سبزی و گل زرد و آب … اولش که جمعیت رو دیدم، گفتم باز این ملت همیشه در صحنه رفتن زدن طبیعت رو ترکوندن … ولی بعدا دیدم اونجوریام که فک میکردم نبود

: این آب زلال از یکم بالاتر میاد. سرچشمه داشت، بسیار هم آب خوشمزه ای بود. لازم نیست تا اونجا آب با خودتون ببرید. اگه مهدی نبود ما داشتیم میبردیم. خوب شد بیشتر آبها رو خالی کردیم اوایل راه – دوستان عزیز، من عکسها رو دارم تو سایز بزرگ میزارم که لذت ببرین. اگر جایی استفاده کردین رفرنس یادتون نره

: من آآآآآشق این بک پکر (کوله به دوش) کوچولو شدم … وقتی ما رسیدیم اینجوری شد ، ناراحت شد … پیش خودش گفت “باز این مملیکا با دوستاش اومدن …”

: بالاخره رفتیم جایی که میخاستیم چادر بزنیم. من عقب مونده بودم و بچه های گروه یه جای مناسب پیدا کرده بودن که همگی بتونیم کمپ کنیم. این منظرش بود

: من شروع کردم به گرفتن عکس تکی از بچه ها. آقا مهدی یه عکس خوب از من گرفته بود چند سال پیش، من هر چی عکس بگیرم جبران نمیشه. عکس من و بزغاله. تو عکسای پروفایلم هست

: مگه من خودم دل ندارم ؟؟ دیگه هوا ابری هم شده بود و باد شدیدی گرفته بود. من چادرم رو به زور زدم. البته بچه های جایی چادر ها رو زدن که قبلا استفاده شده بود. تا به گلها آسیب نرسه… مثل بچه ها باشید :))

: خوب ، ما خوابیدیم ، بعدش صبح شد !! من خیلی زود خوابیدم و صبح زود اتوماتیک بیدار شدم. الان فک کنم 6:30 باشه تو عکس. این منظره پشت ما بود. یه گروه دیگه اونور کمپ زده بودن. فقط ماها بودیم کلا اونجا

: این هم کمپ ما. نسبت به عکس قبلی 160 درجه چرخیدم عکس گرفتم !! بچه ها، اینجور جاها که میرین، از جاهایی راه برید که قبلا رفتن و مسیرش مشخص شده. اینجوری کمتر آسیب میبینه طبیعت

: مجتبی تجهیزاتش مخصوص “گلگشت” بود. مثلا ارتفاع چادرش رو مقایسه کنید با بقلیاش. این چادرها توش راحت تر میشه نشست و دسته جمعی بازی کرد، اما بر پا کردنش توی باد سخت تره و ممکنه پاره بشه یا باد ببردش

: اینجا یه نفر اومده بود آتیش درست کرده بود، مجتبی رفت بهش تذکر بده !! دوروغ گفتم، داره میره خرگوش بگیره :))

: بعد رسیدیم به جاهای قشنگ داستان … صبحونه !! بچه ها دارن آب جوش میزارن چایی درست کنن فک کنم. نخندین خوب !! کتری نداشتن حتما !!

: من و کفشام همون موقع یهوووویی !! کفشام داغون شد. در ضمن تولدم شهریور هست … هم اکنون نیازمند یاری سبزتان هستیم

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.